O książce: rok / Wszędzie wokół nas i w nas roi się od miniaturowych robotów-bakterii, stworzonych przy użyciu najnowszej nanotechnologii. Roboty te rozmnażają się z kosmiczną prędkością, dowolnie żonglują atomami, mogą przechowywać setki megabajtów informacji i ogólnie swoim wyglądem wyraźnie symbolizują koniec świata. Ale to nie najeźdźcy kosmiczni wypuścili te dżiny z butelki, ale głodni rosyjscy naukowcy, w rękach których pozostawiono rozwój ściśle tajnych nanolaboratoriów. Bakterie robotyczne tworzą sieć Nanotech: każda bakteria, poprzez swoich sąsiadów, może komunikować się z dowolną inną bakterią robotyczną na planecie za pośrednictwem komunikacji w podczerwieni. A administrator sieci Nanotech jest dosłownie porównywany do Boga: widzi wszystko (przesyłanie informacji wzrokowej z dowolnego miejsca na planecie bezpośrednio do nerwu wzrokowego administratora), kontroluje działania ludzi, syntetyzuje dowolne przedmioty z powietrza (w tym broń i narkotyki) - zwykli użytkownicy takich praw nie mają), w sumie może zrobić praktycznie wszystko. I ci rosyjscy administratorzy mogli żyć szczęśliwie, ale sprytni goście z Massachusetts Institute of Technology byli w stanie zobaczyć przez mikroskopy tunelowe napis „Made in the USSR” o grubości dokładnie jednego atomu na powierzchni cieszących się złą sławą robotów. I odchodzimy. Obie superpotęgi zatrudniają hakerów, neurochirurgów i łysego diabła, aby wykraść ich kody dostępu, hasła i loginy biednym administratorom Daniilowi ​​Shepovalovowi.